Dnia 20 sierpnia zmarł dr hab. Marek Grześ, prof. UMK, znany hydrolog i glacjolog, uczestnik pierwszej Toruńskiej Wyprawy Polarnej na Spitsbergen. Miał 74 lata.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się 26 sierpnia o godz. 13:00 mszą świętą w Kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła przy ul. Wojska Polskiego w Ciechocinku. Pogrzeb po zakończeniu mszy odbędzie się na Cmentarzu Parafialnym przy ul. Wołuszewskiej.
Składamy serdeczne kondolencje Rodzinie i Współpracowikom Profesora.
Dr hab. Marek Grześ, prof. UMK urodził się 23 maja 1946 r. w Zgorzelcu. Studia geograficzne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu ukończył w 1969 r. W 1976 r. uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych, za pracę nt. osadów dennych jezior. W 1992 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk o Ziemi w zakresie geografii – hydrologii na podstawie rozprawy pt. „Zatory i powodzie zatorowe na dolnej Wiśle. Mechanizmy i warunki”.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Stacji Badawczej w Siemionkach nad jeziorem Gopło na stanowisku asystenta na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMK. W 1973 r. podjął pracę w Zakładzie Geomorfologii i Hydrologii Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk w Toruniu, początkowo na stanowisku asystenta, a od 1976 r. adiunkta. Od 1992 r. pracował na stanowisku docenta. W 1987 r. został kierownikiem Stacji Badawczej PAN w Dobiegniewie nad Zbiornikiem Włocławskim. W 1994 r. rozpoczął pracę jako adiunkt w Zakładzie Hydrologii i Gospodarki Wodnej Instytutu Geografii UMK, a w latach 1996-2000 był jego kierownikiem. Następnie był kierownikiem Zakładu Kriologii i Badań Polarnych (2000-2012).
Problemy badawcze podejmowane przez prof. Marka Grzesia koncentrowały się wokół zagadnień hydrologicznych, glacjologicznych, gospodarki wodnej, a także fizyki wody i ochrony zasobów wodnych. Prowadził badania na Zbiorniku Włocławskim i dolnej Wiśle, gdzie realizował prace dotyczące problemów związanych z powstawaniem zatorów lodowych i przeciwdziałaniem ich skutkom. Prowadził je w oparciu o własną, autorską metodykę badań. Był autorem ponad 100 publikacji naukowych poświęconych problemom hydrologii Polski i krajów polarnych.
Brał udział w wyprawach naukowych m.in. do Mongolii (1974), prowadził badania glacjologiczne w Górach Skandynawskich (1985) i Tien-Szan (1990). Jednak Jego największą pasją stały się badania polarne na Spitsbergenie. Uczestniczył w pierwszej Toruńskiej Wyprawie Polarnej na Spitsbergen w 1975 r., a następnie w wyprawach Polskiej Akademii Nauk do Hornsundu (letnie wyprawy 1978 i 1979 oraz zimowanie w latach 1980/1981). Na Spitsbergen wracał wielokrotnie, najczęściej jako kierownik wielu wypraw. Przyczynił się do rozszerzenia badań z zakresu glacjologii, hydrologii i permafrostu, a także do rozbudowy i modernizacji Stacji Polarnej UMK na Spitsbergenie. Odbył liczne staże zagraniczne w Rosji, Szwecji, USA, Niemczech, Finlandii, Francji, Austrii, Szwajcarii.
W Uniwersytecie prowadził zajęcia specjalistyczne, głównie z hydrologii, glacjologii, gospodarki wodnej. Wykształcił kilkudziesięciu magistrów i wypromował dwóch doktorów. Był kierownikiem Międzywydziałowych Studiów Matematyczno-Przyrodniczych.
Był również doskonałym organizatorem. Dzięki Jego staraniom od 2009 r. odbywały się specjalistyczne warsztaty pt. „Lodowe problemy rzek”. Współpracował z wieloma instytucjami odpowiedzialnymi za gospodarkę wodną w Polsce. Był autorem lub współautorem wielu opracowań aplikacyjnych z zakresu gospodarki wodnej.
Pełnił funkcję prezesa Klubu Polarnego Polskiego Towarzystwa Geograficznego, był członkiem wielu organizacji: Rady Naukowej IGiPZ PAN w Warszawie, Komitetu Gospodarki Wodnej PAN, Komitetu Geofizyki PAN, Komitetu Badań Polarnych PAN oraz członkiem międzynarodowych organizacji: Komisji Śniegu i Lodu IAHS, Międzynarodowej Asocjacji Badań Hydraulicznych, Międzynarodowego Stowarzyszenia Glacjologicznego – IGS.
